Dziś w 9. części AKTYWATORA zajmiemy się szlifowaniem bezkłowym. Szlifowanie bezkłowe to nic innego jak obróbka przedmiotów o kształcie walca lub części do niego podobnych. Polega na ciągłym i swobodnym wprowadzaniu obrabianych części pomiędzy ściernicę skrawającą a tarczę prowadzącą oraz swobodnym wyprowadzaniu przedmiotu ze strefy obróbki. Do tego celu używane są szlifierki bezkłowe. Umożliwiają one najprostsze i sztywne podparcie przedmiotu w procesie obróbki. Szlifowany wałek lub podobny do niego przedmiot opierający się na podtrzymce zostaje wprawiony w ruch obrotowy przez ściernicę roboczą. Jednocześnie jest hamowany siłą tarcia przez tarczę posuwową. Między nią a przedmiotem występuje sprzężenie ciernie a w efekcie różnicy między prędkością ściernicy i przedmiotu, następuje proces szlifowania. Szlifowanie bezkłowe może być zarówno wzdłużne jak i poprzeczne. Szlifowanie wzdłużne pozwala na obróbkę walców. Poprzeczne innych form np: stożków. Najbardziej popularne są szlifierki bezkłowe obwodowe. Konstruuje się je ze stałą podtrzymką, co pozwala zachować oś przedmiotu szlifowanego w niezmiennym położeniu.

Dziś w kolejnym artykule AKTYWATOR CZ. 8 opowiemy trochę o tym czym są szlifierki zwane również obrabiarkami. Nazywane są tak ze względu na cel do jakiego zostały stworzone. Szlifierkami obrabiamy bowiem pod kątem wykończenia, utwardzone powierzchnie przedmiotów, z których wcześniej np: zdrapaliśmy starą farbę.  Oznacza to, że szlifujemy po wcześniejszym obrabianiu przedmiotu innymi metodami, a szlifowanie jest już obróbką dokładną, dzięki której uzyskujemy dużą gładkość. Efekt ten uzyskujemy za pomocą narzędzi ściernych. Szlifować można zarówno na otworach jak i wałkach czy płaszczyznach. Maszyny do tego typu obróbki nazywane są szlifierkami, a narzędzia skrawające to ściernice. Materiałem, z którego wykonane są ściernice, najczęściej jest korund, diament, węglik krzemu lub węglik boru. By szlifierka była skuteczna łoże i korpus, z którego się składa muszą być sztywne i odporne na drgania. Powinna być również wyposażona w system chłodzenia. Temperatura, która wytwarza się przy szlifowaniu mogłaby uszkodzić nieprawidłowo schładzane narzędzie. Na rynku, ze względu na zróżnicowane zapotrzebowanie powstało wiele rodzai szlifierek w tym i przemysłowych. Szlifierki są zarówno narzędziowe jak i do płaszczyzn, ale także taśmowe, oscylacyjne, pulsacyjne i kątowe.

Jakość pracy materiałem ściernym w kontakcie z wybranym przez nas materiałem, zależy przede wszystkim od rodzaju nasypu z jakiego wykonany jest element ścierający oraz jego parametrów. O tym wlaśnie jest kolejny artykuł w naszej serii pt: AKTYWATOR CZ. 7 #NASYP_PAPIERU_ŚCIERNEGO. Nasyp w uogólnieniu wskazuje nam, ile miejsca jest pomiędzy ziarnami w danym materiale ścierającym. W praktyce dzielimy rodzaj nasypu na 3 grupy: otwartą, półotwartą i zamkniętą. Nasyp otwarty to taki, w którym ziarno ścierne pokrywa podłoże w ok. 50%  powierzchni. W miarę duże odległości między ziarnami sprawiają, że płyn i drobiny obrabianego materiału są szybciej odprowadzane. Tym samym papier się nie zapycha, jak to dzieje się przy większych gęstościach. Wpływa to jednak na czas obrabiania danego przedmiotu. Nasyp otwarty zaleca się stosować przy obrabianiu materiałów miękkich czy lepkich. Nasyp półotwarty pokryty jest ziarnem w ok. 80-90%. Ten rodzaj nasypu polecany jest jako rozwiązanie uniwersalne, zalecane do szlifowania metali kolorowych, drewna, czy tworzyw sztucznych. W nasypie zamkniętym zaś ziarna pokrywają 100% podłoża, charakteryzuje się on tym, że nie ma żadnych przerw pomiędzy ziarnami, w związku z czym jest bardziej agresywny i umożliwia lepsze wykończenie szlifowanej powierzchni. Materiały ścierne tego typu posiadają największą wydajność i używane są do materiałów twardych – np. drewna liściastego, lakierów oraz twardych metali.

Paca ścierna to narzędzie, o którego użyteczności pisaliśmy w poprzednim artykule #AKTYWATOR CZ.5 #szlifujemy_gładź_gipsową. Stosujemy ją przy ręcznym szlifowaniu mniejszych powierzchni. W zależności od wielkości oraz materiału, z którego wykonana jest paca jej ceny oscylują w granicach od kilku do kilkudzisięciu złotych za sztukę. Jest więc to bardzo tanie rozwiązanie ekonomiczne, choć często uciążliwe ze względu na brak opcji odsysania pyłu. Oczywiście droższe pace posiadają specjalne otwory, jednakże nie wszystkie spełniają swoje podstawowe zadanie, chociażby dla tego, że nie każda rura do odkurzacza pasuje do mocowań, które mają przytrzymać ją i służyć w ten sposób do odciągania pyłu na bieżąco. Istotna przy wyborze będzie także szerokość pacy jaką wybierzemy. Z reguły mają one między 80 mm a 105 mm. Większość papierów ściernych ma jednak nieco większą szczerość niż pace oscylując miedzy 93 mm luba 115 mm. Z siatkami ściernymi nie ma raczej tego problemu – dostępne są w przyciętych na wymiar pacy arkuszach – oba wymiary są równie popularne. Paca jest doskonałym rozwiązaniem do drobnych remontów w domu.

W artykule AKTYWATOR CZ.2 #stary_nowy_blat zajmiemy się krok po kroku odnową starego blatu kuchennego wykonanego z drewna. Choć bardziej wytrzymałe są w kuchni powierzchnie wykonane z granitu czy laminatu, wielu ludzi wybiera drewniane blaty do kuchni. Ocieplają wygląd zarówno tych nowoczesnych jak i bardziej tradycyjnych przestrzeni. Na ich popularność wpływa również fakt, że są naturalne i ciepłe w dotyku. Utrzymanie jednak blatu z drewna w nienagannym stanie wymaga trochę więcej pracy i systematycznych zabiegów pielęgnacyjnych. Wybierając produkty do odnawiania drewnianego blatu, pamiętajmy więc, że muszą one mieć atest PZH potwierdzający, że nadają się do kontaktu z żywnością i są bezpieczne dla zdrowia.

Zaczynając musimy wspomnieć, że wszelkie zacięcia drewnianego blatu czy jego kontakt z gorącymi garnkami zawsze zostawi na powierzchni jakiś ślad, który z czasem stanie się jeszcze bardziej widoczny. Odnawianie go, zwłaszcza przy drewnie miękkim należy więc powtarzać nawet co kilka miesięcy, by utrzymać go w nienagannym stanie. Dlatego zaczynając renowację rozpoczynamy od usuwania mocniejszych zabrudzeń i miejsc nadpalonych przez szlifowanie.

Do zeszlifowania brudu i urazów drewna najlepiej posłużyć się pacą i papierem ściernym. Zgodnie z zasadami dotyczącymi wyboru papieru ściernego z artykułu AKTYWATOR cz.1 #granulacja_papieru_ściernego  zaczynamy od papieru o dużej gradacji, np. 80. Następnie szlifujemy papierem o gradacji 120, a na końcu 180. W miejscach trudno dostępnych szlifujemy, trzymając kawałek papieru w ręku, pozwoli nam to dotrzeć do tych partii których paca nie dosięga. By przyspieszyć i ułatwić sobie pracę, możemy  użyć elektrycznej szlifierki oscylacyjnej.Trzeba tylko pamiętać, by za bardzo nie dociskać jej stopy do blatu, bo możemy zrobić w nim wgłębienia.Pył powstały po szlifowaniu blatu dokładnie usuwamy odkurzaczem, a jego resztki zgarniamy miękką ścierką lub gąbką. Przeszlifowany i posprzątany blat oklejamy  taśmą malarską oklejamy ściany i krawędzie urządzeń zamontowanych w blacie. Następnie olejujemy wybraną powierzchnię. Na drugi dzień po olej-owaniu przyschnięty olej trzeba wypolerować, by nadać mu jedwabisty połysk. Używamy do tego miękkiej bawełnianej szmatki albo tarczy polerskiej z futerkiem, którą mocujemy do wiertarki.

Tak oto wasz stary blask nabrał nowego blasku i został pozbawiony plam. Jeśli chcecie sami wykonać to zadanie wszystkie dostępne produkty dostaniecie na stronie naszego partnera.

W artykule pt: AKTYWATOR CZ. 1 #granulacja_papieru_ściernego dowiecie się jakiego rodzaju papier ścierny wybrać i jak powinien być oznaczony, by pasował do aktywności, którą przy jego pomocy będziecie wykonywać, niezależnie czy ścierać będziecie powierzchnię drewnianą czy metalową.

Każdy papier ścierny, który nabywamy musi posiadać oznaczenia zgodne z normami Europejskiej Federacji Producentów Materiałów Ściernych. Zgodnie z tą normą liczba, która znajduje się przy symbolu jaki stanowi litera „P”, na tylnej nawierzchni papieru, określa efekt ścieralności jaki zapewnia papier. Im liczba ta jest mniejsza, tym ziarna na papierze są większe, a tym samym efekt ścierania silniejszy. Dla przykładu papier P50 będzie dobry na początek prac ścierając większą powierzchnię za to P1000 będzie idealny do kosmetycznych poprawek wyrównania np: krawędzi.

Prócz papieru ściernego na rynku dostępne są także materiały ścierne na folii, które dzięki elastyczności nadają się do ścierania na mokro oraz materiały ścierne na płótnie stosowane głównie na urządzeniach do szlifowania. Bez względu na Wasze osobiste preferencje i tak głównym determinantem skuteczności działania jest granulacja powierzchni ścierającej oraz powierzchnia ścierana.

I tak do ścierania warstw lakieru powinniśmy zastosować materiał ścierający w przedziale między P50 a P150.  Drewno oporne, z którego słabo schodzą pozostałości, ścieramy zaczynając od P60 przez P80 by dojść do P120.  A jeśli zależy nam na delikatności pracy względem struktury czyszczonej, zaczniemy od papierów rzędu P100 , stosując się do zasady „podwajania”. Zasada ta mówi, iż pomiędzy kolejnymi stopniami gradacji należy utrzymywać odpowiedni dystans liczbowy.

Aktywator – to nowy cykl artykułów branżowych oparty o wiedzę wywodzącą się ze współpracy naszej spółdzielni z producentem wyrobów ściernych – Saint-Gobain HPM Polska Sp. z o.o. z Koła.  Z naszych krótkich porad dowiecie się jakie oznaczenia stosują producenci papierów ściernych, do jakich materiałów użyć możecie znane nam produkty oraz czym różnią się od siebie papiery poszczególnych grubości. Ponadto opowiemy Wam co papier ścierny i jego wytwórnia ma wspólnego z nasza placówką dla dzieci i jak dzięki temu rozwija się przemysł na naszym terenie. O tym i wielu innych ciekawych inicjatywach będziecie mogli poczytać kilka razy w tygodniu w naszym Aktywator. Ciekawi??? Zapraszamy serdecznie do lektury!!!